Sunday, April 9, 2017

" ရဟန္းႏွင့္ ပရဟိတ "




အသိေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကေျပာလာတယ္။ ရဟန္းေတြ ပရဟိတလုပ္စရာလိုအပ္ပါဘူး။ ရဟန္း ဆိုတာ တရားပဲအားထုတ္ေနရမွာ။ ပရဟိတ ဆိုတာ လူေတြလုပ္လိမ့္မေပါ့ ။သူအထင္မႀကီးဘူးတဲ့။
ဒီစကားေျပာလာတဲ့ ကေလးမေလးက မဟာဘြဲ႔ေတာင္ရထားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးပါ။ သူ႔စကား ၾကားရေတာ့ အံၾသသြားတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ ေခတ္အေျခေနအရ ရဟန္းေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အၿမင္မၾကည္မႈ တစ္ခုခု အခံမ်ားရွိေနလို႔လားေတာ့မသိပါဘူး။
သူ႔ကိုျပန္မေျပာျဖစ္လိုက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ " သမီးေရ၊ ရဟန္းေတြ တရားအားမထုတ္ႏုိင္ဘဲ ပရဟိတ ဝင္လုပ္ေနရတဲ့အျဖစ္ကို ရွက္တတ္မယ္ဆိုရင္ သမီးတို႔လူေတြ ရွက္ဖို႔သင့္တယ္ကြယ္ " လို႔ ေျပာမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူလူခ်င္း ငဲ့ညႇာေထာက္ထားမႈေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြ နည္းပါးလာ၊ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်မႈေတြ မ်ားလာတဲ့အတြက္ ေလာကႀကီးဟာ တိမ္ေစာင္းၿပီး မညီမ်ွမႈေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာ။ ရဟန္းေတြေၾကာင့္ ငတ္မႈေတြ၊ စစ္ပြဲေတြ ၊ မိဘမဲ့ေတြ ျဖစ္သြားတာ မၾကားဖူးပါဘူး။
ဒီလိုေဘးအႏၱရယ္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ သူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိတဲ့ လူေတြက တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ျပန္ကူညီေနၾကေပမယ့္ လံုေလာက္မႈမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ မ်က္ႏွင္လြဲခဲပစ္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ လူမႈ ကိစၥေတြမွာ ဝင္ပါေနၾကရတာေပါ့။
ပရဟိတကိုလူေတြလုပ္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္တဲ့သူက က်ဴရွင္ျပပါတယ္။ ျပတာေတာင္ ရိုးရိုး၊ ရွယ္ဝိုင္း သီးသန္႔ ရွိေသးတယ္ထင္တယ္။ သင္ျပေၾကးက မတူေသးဘူး။ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းတစ္ခုတည္းကို သင္ျပတာခ်င္းအတူတူ ဘာေတြကကြဲျပားသြားေစသလဲဆိုတာေတာ့ သူတို႔ပဲအသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။
က်ဴရွင္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေဝဖန္ေတာ့ " က်ဴရွင္မွမျပရရင္ ဒီေခတ္ရဲ႕အဆင္းရဲဆံုးလူတန္းစားထဲ ေက်ာင္း ဆရာေတြ ေရာက္သြားမွာေပါ့လို႔ " ဆင္ေျခေပးေလရဲ႕။
က်ဴရွင္ျပတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမက မိမိစရိတ္မိမိစိုက္ၿပီး ပရဟိတလုပ္ေနတဲ့ ရဟန္းကိုေဝဖန္တာေတာ့ "အေတာ္ဂြက်လွသကြာ "လို႔ပဲ ၿငီးရေတာ့မယ္သမီးေရ။
သမီး အဆိုးျမင္သိပ္မ်ားေနၿပီထင္တယ္ လို႔ေျပာေတာ့ " ဟုတ္မယ္ထင္တာပဲ " ဆိုၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္သြားလုပ္ရဲ႕။
အဆိုးျမင္မ်ားေနတယ္ဆိုရင္ ဒီအျမင္ကို ေဖ်ာက္ရပါလိမ့္မယ္။
ဆရာေတာ္ ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝိရိယ(ေတာင္စြန္း) ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္း ဖတ္ဖူးတယ္။ " အတၱနယ္က အနတၱနယ္ကို ကူးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပရဆိုတာ ၾကားခံေပးရတယ္တဲ့ "။
လူေတြဟာ အေျပာကေတာ့အေတာ္လြယ္ၾကတာကလား။ ငါေတာ့သူေ႒းႀကီးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလႈလိုက္ မယ္၊ ရဟန္းဝတ္ၿပီးရင္ေတာ့ တရားဘယ္လိုအားထုတ္ပစ္လိုက္မယ္ ၊တရားစခန္းဝင္မွ ႀကိဳးစားအား ထုတ္လိုက္မယ္" ဆိုၿပီး ပစၥဳပၸန္အေျခေနေကာင္းကို ေမ့ထားကာ မျဖစ္လာေသးတဲ့ အနာဂါတ္အတြက္ စိတ္ကူးနဲ႔အားရပါးရအေျပာႀကီးတတ္ၾကတယ္။
သူေ႒းႀကီးျဖစ္မွ လႈၾကေတာ့မွာလား။ အခုတစ္က်ပ္တတ္ႏိုင္ တစ္က်ပ္လႈလိုက္တာက ပိုၿပီးလက္ေတြ႔ မဆန္ဘူးလား။ ရဟန္းဝတ္ၿပီးတရားထုတ္ပစ္မယ္လို႔ႀကိမ္းေနမယ့္အစား အခုပဲတစ္ရက္တစ္နာရီေလာက္ တရား အရင္ထိုင္ၾကည့္ပါလား၊ တရားစခန္းဝင္မွလို႔ စိတ္ကူးေနတာထက္ အခုလက္ေတြ႔အေျခေနေလးမွာ သတိထားလိုက္တာဟာ ပိုမထိေရာက္ဘူးလား။
လက္ေတြ႔က အေျပာေလာက္မလြယ္ဘူး မဟုတ္ပါလား။
ရဟန္းေတြမွာ သူတို႔အခက္ခဲနဲ႔ သူတို႔ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ တရားမွတ္ေနႏိုင္ဖို႔မလြယ္လွဘူး။ အၿမဲတမ္းမွတ္ေနႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူလာတာဟာ သတၱဝါေတြကို သံသရာဝဲၾသဃကလြတ္ေအာင္ သစၥာတရား ေဟာျပဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကို ျမတ္စြာဘုရားက သစၥာတရားေဟာျပခဲ့သလား။
မေဟာပါဘူး။ ဒါန နဲ႔တန္တဲ့သူကို ဒါန ကထာ၊ သီလနဲ႔ တန္တဲ့လူကိုု သီ္သကထာ၊ နတ္ရြာသုဂတိနဲ႔ ေလာက္နဲ႔ လမ္းဆံုးမယ့္လူကို နတ္ရြာသုဂတ္အေၾကာင္း ပဲေဟာပါတယ္။ နိဗၺာန္နဲ႔ တန္တဲ့သူကိုမွ သစၥာတရား အေၾကာင္းေဟာတယ္။
ဘဝရျခင္းဟာ ဒုကၡရျခင္းပဲ။ ဒါဆိုဘုရားရွင္က နတ္ရြာသုဂတိေတြ ဘာလို႔ထည့္ေဟာေနေသးလဲ။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းႀကီးပဲေဟာပါလား။
မျဖစ္ႏိုင္လို႔မေဟာတာေပါ့။ လူေတြမွာ ပါရမီ ၊ အႏုအရင့္ဆိုတာရွိတယ္။ ဒါကိုဘုရားက သိျမင္ေတာ္ မူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးကို သစၥာတရား ႀကီးမေဟာခဲ့တာ။
ဟုတ္ပါတယ္။ လူေတြမွာ ကံေတြကအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္လို႔ စရိုက္၊ ဝါသနာ၊ ပါရမီေတြ ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မတူႏိုင္ပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလို လူတန္းစားအားလံုးတန္းတူရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လို႔မရဘူး။ လုပ္လဲ ေအာင္ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ဟာ နိဗၺာန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းနိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ေနၾကသလား။ မထုတ္ၾကပါဘူး။ တရားအားမထုတ္လို႔လဲ ကဲ့ရဲ႕ပစ္တင္ေနစရာမလိုပါ။ သူအားမ ထုတ္ရင္ သူမလြတ္ေျမာက္ရံုပဲရွိမွာေပါ့။
တရားအားထုတ္ျခင္း မထုတ္ျခင္းက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျခင္းစီ္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ သာျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကီကိုလံုးလံုးစြန႔္ၿပီး ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ေနတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း ႀကီးေတြဟာ အလြန္ၾကည္ညိဳစရာေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္ေစာင့္ ေရွာက္ျခင္းသည္ သူတပါးကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ၿပီးသားျဖစ္ေနပါတယ္။
ဝါသနာမပါေသးလို႔၊ ပါရမီႏႈိးေဆာ္မႈမရွိေသးလို႔ တရားအားမထုတ္ျဖစ္ၾကေသးတဲ့သူေတြကေတာ့ ပါရမီျဖစ္ေၾကာင္း ကုသိုလ္အေထာက္အပံ့ ေတြလုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အနတၱနယ္ကို ကူးဖို႔အားယူ တဲ့အေနနဲ႔ ၾကားခံပရဟိတအလုပ္ကို လုပ္ေန ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
တရားလည္းအၿမဲမွတ္မေနႏိုင္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္ေတြကို အက်ိဳးရွိမယ့္အရာအတြက္ အသံုးခ်ရေတာ့ တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အျပစ္ကင္းတဲ့အလုပ္၊ ေကာင္းက်ိဳးေပးမယ့္အလုပ္ကို လူ၊ရွင္ရဟန္း အားလံုးကို လုပ္ဖို႔ ညႊန္ျပထားၿပီးသားျဖစ္တယ္။
အျပစ္ကင္းတဲ့အလုပ္မွာ ပရဟိတလဲ ပါတာေပါ့။ေလာကအက်ိဳးကို တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက သယ္ပိုးေနတာမဟုတ္ပါလား။ သာဓုေခၚစရာ လုပ္ငန္းေတြပါ။ပရဟိတလည္းလုပ္ မိမိလြတ္ေျမာက္ေရး တရားလည္းအားထုတ္ဆိုရင္ေတာ ့ အေကာင္းဆံုး လို႔ပဲဆုိရမွာေပါ့။
"ကုလဇာေတာ ကုလပုေတၱာ ကုလ ဝံသာႏုရကၡေတာ -အမ်ိဳးေကာင္းသားမွ ေမြးဖြားလာေသာ အမ်ိဳး ေကာင္းသည္ အမ်ိဳးႏြယ္စဥ္ဆက္ ဓေလ့စ႐ိုက္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရာ၏ " လို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။
မိမိေနထိုင္ရာပတ္ဝန္းက်င္၊ မိမိယဥ္ေက်းမႈ၊ မိမိတို႔ ဘာသာတရားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာမွာ ရဟန္းရယ္လူရယ္လို႔ ခြဲျခားေနလို႔မရပါဘူး။ အသိ၊ သတိရွိတဲ့လူတိုင္း ေဆာင္ရြက္ရြက္မယ့္ကိစၥသာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ရဟန္းနဲ႔လူ ေစာင့္ေရွာက္ပံု ေစာင့္ေရွာက္နည္းေတာ့ ကြာေကာင္းကြာႏိုင္ပါတယ္။
ေလာကႀကီးဟာ ေခြးသြားစိတ္ပံုစံ တည္ေဆာက္ထားတယ္တဲ့လို႔ ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္ စာအုပ္တစ္ခု ကဖတ္ဖူးပါတယ္။
ေခြးသြားစိတ္ေတြ အကုန္လံုး မိမိက်ရာတာဝန္ထမ္းေဆာင္မွ စက္ဆိုတဲ့ဘီးႀကီး လည္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ေခြးသြားစိတ္ တစ္ခုေလာက္သာ က်ိဳးပဲ့ေနၿပီဆိုရင္ ဒီစက္ႀကီးဟာ လည္ပတ္မႈမရွိေတာ့ပါဘူး။ လည္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ကေမာက္ကမ နဲ႔ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ အေနအထားျဖစ္သြားပါတယ္။
မိမိတို႔ႏိုင္ငံက ေခြးသြားစိတ္ေတြ အေတာ္က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ အေျခေနျဖစ္ပါတယ္။ ပညာသင္ခ်ိန္အရြယ္မွာ မသင္ႏိုင္ဘဲ လမ္းေဘးေရာက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ ခိုကိုးရာမရွိတဲ့ ဘိုးဘြားေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အခ်ိဳးဖဲ့ခံေနရတဲ့ အေျခေနေတြ ၊ ေခါင္းစဥ္က ေတာ့ အေတာ္မ်ားပါတယ္။
ႏိုင္ငံအတြက္ အားျဖစ္လာမယ့္ ကေလးေတြဟာ လမ္ေဘးကိုေရာက္ေနရင္ အနာဂတ္ႏိုင္ငံ ယႏၱရား အတြက္ အႏၱရယ္ရွိပါတယ္။ ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ ဘိုးဘြာေတြ ရွိေနတာဟာ နိုင္ငံပံုရိပ္၊ ဘာသာတရား ပံုရိပ္ကို ထိခိုက္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ အခ်ိဳးဖဲ့ခံရၿပီဆိုရင္ ဒီ္နိုင္ငံဟာ မၾကာခင္ စိတ္ဓာတ္ေသတဲ့ ႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားပါလိမ့္ မယ္။
ဒါေတြကို သိျမင္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတြက ဘကေက်ာင္းေတြေထာင္၊ ဘိုးဘြားေတြအတြက္ နားခိုရာေတြ ဖန္တီး၊ ဘာသာ၊ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားေစဖို႔ ကေလးသူကယ္ကစလို႔ ယဥ္ေက်းမႈ သင္တန္းေတြဖြင့္နဲ႔ ေလာကီ နယ္ထဲမွာ ေခြးသြားစိတ္တာဝန္ကို တစ္ႏိုင္ဝင္ထမ္းေပး ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ပရဟိတ ရဲ႕နယ္ပယ္က က်ယ္ျပန္႔မွာပါ။
ပရဟိတဆို သူတစ္ပါးတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းလို႔ ဆိုတဲ့အတြက္ ပရဟိတ စစ္စစ္ျဖစ္ ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ေလ။ ပရဟိတ အေၾကာင္းျပၿပီး မိမိတြင္က်ယ္ဖို႔ လုပ္တာတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ ဘူးေပါ့။ ပရဟိတ လိုလိုနဲ႔ အတၱဟိတေတြလည္း ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ေလာကလူသားပီသစြာ အတၱဟိတ ေလးေတြ မကင္းႏိုင္ၾကေသးရင္ မ်ွတမႈ ရွိရေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရပါမယ္။
ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာလည္း ပရဟိတ လုပ္ငန္းတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရဟန္းေတာ္ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးထဲ ထဲထဲဝင္ဝင္ မပတ္သက္သင့္ဘူးထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ ပယ္ထဲမွာက အာဏာေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ပါလာၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘက္မ်ွေအာင္ ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ ခက္ခဲတတ္မွာပါ။
သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ဆိုတာေတြ ပါလာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္ေတြအေနနဲ႔ တစ္ဘက္ဘက္ကို ပါမိရင္ က်န္တစ္ဘက္ရဲ႕ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံရပါေတာ့မယ္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြျဖစ္ေနေလ ေတာ့ သာသနာအတြက္ပါ ပံုရိပ္ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ လူေတြလည္း အကုသိုလ္မ်ားပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဉာဏိႆရ မိန္႔ၾကားသလို နယ္မကၽြံ႕မိဖို႔လိုပါတယ္။
ေလာကီလူမႈေရး ပရဟိတသက္သက္သာ လုပ္ေဆာင္ၾကမယ္ဆိုရင္ အမ်ားအျမင္မွာ ၾကည္လင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းလုပ္ေဆာင္တာထက္ စုဖြဲ႔မႈ အားနဲ႔လုပ္ေဆာင္တာက ပိုၿပီးျမန္ဆန္ထိေရာက္တယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ စုဖြဲ႔မႈ အသင္းအဖြဲ႔ေတြ လုပ္ၿပီ ဆိုရင္ ေငြေၾကး၊ ေနရာ ၊ ပါဝါ ဆိုတာေတြ မရွိမရွိမျဖစ္ ပါလာၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ေငြေၾကး၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေနရာေတြ ပါလာၿပီဆိုရင္ လူ႔ရဲ႕စိ္တ္က ေဖာက္ျပန္တတ္ပါတယ္။ မူလဦးတည္ ခ်က္က ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ျခင္း ဆိုေပမယ့္ ၾကာလာတဲ့အခါ ကိုယ္က်ိဳးၾကည့့္ျခင္းေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ပရထက္ အတၱ ကအကဲပိုလာပါတယ္။
အတၱဟိတေတြ မ်ားလာၿပီဆိုရင္ အသင္းအဖြဲ႔ေတြ ပ်က္စီးတတ္တယ္။
အသင္းအဖြဲ႔မ်ား ကြဲျပားရျခင္းအေၾကာင္း ဟာ
(၁) ဗဟုေနတၱာရ - ေခါင္းေဆာင္လုပ္လိုသူမ်ားျခင္း၊
( ၂) အဝိစကၡဏ - စူးစမ္းဆင္ျခင္ ဉာဏ္အေျမႇာ္အျမင္ကင္းျခင္း၊
(၃) သဗၺပဏၰိတမာနီ - မာန္မာနမ်ားျခင္း ၊
( ၄) ဗဟုမဟိစၦ - ရာထူးလိုခ်င္သူမ်ားျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မကြဲဘူးတဲ့အသင္းရယ္ဆိုလို႔ မလြန္ဆန္လႈအသင္းတစ္ခုသာက်န္ေၾကာင္း ဆရာေက်ာ္ ဝင္းရဲ႕ ေဟာေျပာေခြေလးမွာ နားေထာင္ လုိက္ရဖူးတယ္။
ပရဟိတ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ အေတာ္သတိထားရပါမယ္။ မိမိတို႔႔က ဘုရား သားေတာ္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိလုပ္ရပ္ဟာ ပါရမီအေထာက္ပံ့အတြက္ သာျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ကိုသာ လုပ္ေဆာင္ၾကရမွာပါ။ ကုိယ္ကလည္းတရားအားမထုတ္ႏိုင္ေသး၊ မိမိမ်က္ စိေရွ႕ေမွာက္မွာလည္း ဒုကၡိတသတၱဝါေတြကရွိေန၊ ဒီလို အေျခေနေတြေၾကာင့္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ဝင္ပါတာ ျဖစ္ေလေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အတၱဟိတ ကို ေဘးဖယ္ထားရပါမယ္။
ဒါမွသာ အမ်ားအျမင္ၾကည္ၿပီး သာဓုေခၚႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိမိတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြဘက္က ဒီလိုစိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ လုပ္ႏိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။ မိမိဘက္က မွန္ေအာင္လုပ္ ေနေပမယ့္ ေလာကမွာအကဲ့ရဲ႕လြတ္တဲ့လူလည္း မရွိေလေတာ့ ေဝဖန္ကဲ့ရဲ႕တဲ့လူလည္းရွိမွာပါပဲ။
ႏိုင္ငံဆင္းရဲေနသေရြ႕ကေတာ့ လူမႈအေျချပဳ ပရဟိတ ဆိုတာဟာ လုိအပ္ေနအံုးမွာပါ။ ရဟန္းေတာ္ ေတြလည္း ဝင္ပါေနရအံုးမွာပါပဲေလ။

အရွင္ပညာသီရိ ( ရမၼာကၽြန္း)

News Watch Journal - အတြဲ ၁၀ ၊ အမွတ္ ၄၈။

No comments: